سخنان حکیم ارد بزرگ-موضوع پيروزی و شکست

باور داشتن به پيروزی ، بسيار با ارزشتر از خود پيروزیست .

نخستين گام در راه پيروزی ، آموختن ادب است و نکو داشت دیگران .

شکست های زندگی ، درهای پيروزی را می گشایند .

ریشه شکست های بزرگ از ناراستی های بسيار کوچک ، سرچشمه می گيرند .

فرومایگان پس از پيروزی ، همآورد شکست خورده خویش را به ریشخند می
گيرند .

شکست بن بست نيست ، یک پيچ است بسوی پيروزی .

در دل سياهی شکست ، نور اميد سو سو می زند ، نوری که اگر باورش کنيم ،
بزودی خورشيد زندگی ما خواهد شد .

اگر زندگی را در نرمش و جاری بودن بدانيم ، هيچ گاه نمی شکنيم .

شناخت موشکافانه هر شکست ، پيشرفت را در پی دارد .

بسياری از رویدادهای تلخ زندگی ، پيک خوشبختی هستند .

شکست ها و پيروزی ها دل آدم های فرهمند را نمی لرزاند آنها به آرمان بزرگ
خویش می اندیشند .

ميوه کشتن ، کشته شدن است .

تاراج و شورش ، هيجگاه بهانه تاراج و شورش دیگری نيست .

هنگام گسست و بریدن از همه چيز ، می توانی بسياری از نداشته ها را در
آغوش گيری .

از پيروزی و یا شکست های دیگران ، می توان پندها گرفت .

فرمانروای صوفی منش ، دشمنان سرزمين خویش را هر روز گستاخ تر می کند .

نادانی و پستی کسی در گذشته ، نمی تواند ميدان نابودی خاندان او باشد .

گفتگو با آدميان ترسو ، خواری بدنبال دارد.

دشمن ابزار نابود ساختن آدمی را ، در درون سرای او جست و جو می کند .

بزرگترین کارخانه نابودی توانمندیها ، آیين آموزشی نادرست است.

هيچ پيروزی و یا شکستی ، هميشگی نيست .

با ولخرجی تنها مال نمی رود ، زمان ارزشش فراتر است و آن هم نابود می
شود .

فزون خواهی برای داشته های ما زیانبار است .

بزرگترین فر و داشته بی باکان روزگار ، دلهایی است که به آنها اميد بسته اند .

وابستگی زیاد به دانستن رویدادهای پراکنده جهان ، پسرفت ما را به ارمغان می
آورد .

دارایی زیاد برای یک جوان می تواند ابزار سرگردانی باشد .

انديشه را مي توان در بند کشيد ، اما نابود شدنی نيست.

کسانی که بيم از دست دادن جایگاه خویش را دارند ، همواره فریاد می کشند .

پيشرفت آدمی زمانی بدست می آید که بر کردار و رفتار خود فرمانروا باشد .

خواسته آموزگار از شاگرد خموشی و ژرف نگریست ، و خواهش شاگرد از آموزگار
، نشان دادن راه پيشرفت و درست .

پيشرفت تنها در سایه آمادگی هميشگی ما بدست می آید .

مردمان توانمند در خواب هم رهسپار جاده پيشرفتند .

برای پویایی و پيشرفت ، گام نخست از پشت درهای بسته برداشته می شود .

از نيروهای خویش بنویسيم ، در پيچ و تاب زندگی گاهی آنها را از یاد می بریم ،
آنها را باید هميشه به یاد داشت تا انرژی و توان مورد نياز ، برای رسيدن به زندگی
خوب را دارا باشيم .

آرمان های بزرگ ، آدم های بی باک و دلير را به سوی خویش می کشاند .

بی باکی گله ، در بيداری چوپان است .

پيش نياز دلير بودن بدنی ورزیده نيست ، گاهی آدمهای سبکبار، پشت کوهستان
را هم به خاک ماليده اند .

بزرگان بی باکند ، آنها خوی برتر خویش را به آیندگان هدیه می دهند .

تنها بی باکی ارزشمند است که ریشه در پاکی و سرشت نيک آدمی دارد .